Niets is wat het lijkt! 

Als ik in de lade van mijn badkamermeubel kijk, liggen en staan daar een aantal potjes, tubes en flesjes, gevuld met smeersels in de vorm van zalfjes, crèmes, geurstofjes en andere aroma’s. Deze voorraad schijnen we in al zijn diversiteit nodig te hebben om ons dagelijks ooglijk aan de buitenwereld te kunnen presenteren. Want zeg nou zelf, als u ‘s morgen in de spiegel kijkt kan het schrikeffect behoorlijk choquerend zijn. De vrouwelijke bezoeksters aan mijn badkamer staan tenminste een uur vroeger op dan ik, om het karkas van top tot teen in de plooi te kliederen voordat zij het aandurven om in de openbaarheid de wijde wereld in te trekken.

Voor eenieder die vandaag het Suikerfeest viert ter afsluiting van de Ramadan: Eid Mubarak! Overigens uiteraard ook voor degene die het gisteren al gevierd hebben of morgen nog mogen gaan vieren. Sinds dit schooljaar speelde het Suikerfeest voor het eerst door op mijn werkplek.

Het duurt nu vast niet meer lang. Nog even en we zullen echt kennis mogen gaan maken! Dan zullen we je verlossen van je naam, Kweetniet. Verzonnen door je grote zus, toen je een maandje of twee in de buik zat. We vonden het wel toepasselijk, omdat we toen nog niet wisten of je een jongen of een meisje zou worden. Nu weten we het wel, maar ‘Kweetniet’ houden we nog een tijdje aan. Tot het moment dat je straks je eerste hap zuurstof naar binnen zal gaan werken, vanaf dan zal je voor altijd anders heten.

Met pijn in m’n rug wil ik mij bij de huisarts melden, maar dat gaat tegenwoordig niet zomaar, als je geen overduidelijk spoedgeval bent. Om je eigen huisarts te spreken dien je jezelf tenminste een week van te voren aan te melden. Lukt dat niet omdat je gewoonweg niet op je lichamelijke ongemakken kan anticiperen dan ben je genoodzaakt je intiemste geheimen met een volkomen vreemde te delen. Is een huisarts niet ooit bedoeld als een persoonlijke vertrouwenspersoon?